Domniemanie niewinności i zasada in dubio pro reo

Jak stanowi art. 5 kodeksu postępowania karnego, oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem (§ 1), a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (§ 2). Zgodnie z art. 6 ust. 2 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4 listopada 1950 r. każdego oskarżonego o czyn zagrożony karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą, a wedle art. 42 ust. 3 Konstytucji RP każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Artykuł 5 § 1 k.p.k. ogólnie określa jedną z naczelnych zasad procesowych: domniemania niewinności. Nie nakazuje ani nie zakazuje organom procesowym konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w postępowaniu doszło do naruszenia zasady domniemania niewinności, wymaga wskazania konkretnych uchybień w procedowaniu lub w rozumowaniu sądu. Samo odwołanie się do naruszenia przepisu o charakterze dyrektywy ogólnej nie może stanowić skutecznej podstawy kasacyjnej (wyrok SN z 29 maja 2013 r., sygn. akt SDI 4/13, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl, poza wyraźnie wskazanymi źródłami). Sprawstwo czynu powinno być dla sądu meriti bezsporne, a nie prawdopodobne, nawet gdy stopień tego prawdopodobieństwa jest duży (wyrok SN z 2 kwietnia 2009 r., sygn. akt II KK 303/08, LEX nr 507941)....